Op deze dag gedenken wij de Hervorming. Waar Luther zijn 95 stellingen bekendmaakte en het begin van de Hervorming inluidde is het tevens zo dat wij gedenken de overgang van de Hervorming naar de Apostolische tijd waar de Heer in 1830 de ambten en gaven terug heeft geschonken aan Zijn Kerk.
In de Hervorming lag alrede deze belofte van de spade regen. De regen is het beeld van de uitstorting van de Heilige Geest (Hebr. 6: 4, 7). In deze Hebreeën verzen worden de christenen, die de Heilige Geest deelachtig geworden zijn, vergeleken met de aarde, die de regen indrinkt. (BvoT, 5e druk, blz. 75).
In Hosea en Joël staat geschreven over de uitstorting van de Heilige Geest in het begin van de christelijke Kerk, de vroege, en die aan het einde van de Kerk, de spade (late) regen (Hos. 6:3 en Joël. 2:23).
Bij de Hervorming vormden de vier hoofdhervormers, Luther, Melanchton, Calvijn en Zwingli -hoewel in ondergeschikte geloofsbegrippen hier en daar verschillend- in hoofdzaak: het weer op de kandelaar stellen van het licht van het Evangelie.
Zij vormden samen één geheel, een eenheid in Christus. Ze vulden elkaar aan. Wat de een aan gaven miste, bezat de ander. Door deze vier, in karakter zo geheel verschillende mensen oefende Christus Zijn vier ambten uit, en was in de hervormingsmannen Zelf de Hervormer.
In de moedige, standvastige Luther was het apostelambt vertegenwoordigd of de geheiligde moed en wilskracht waarvan de sterke, moedige leeuw het beeld is: eerste cherub (Openb. 4:7). In de zachtmoedige, liefdevolle Melanchton vinden we helemaal het herderlijk ambt terug, of het geheiligd gevoel en geduld waarvan de geduldige, arbeidzame jonge os (kalf) het beeld is: tweede cherub. De doordenkende, werkzame Calvijn toont ons het evangelistenambt, of het geheiligd menselijk verstand en begrip, waarvan het verstandig mensengezicht het beeld is: derde cherub. In de opgewonden, vurige Zwingli tenslotte zien we het profetenambt of de geheiligde, hoogzwevende verbeeldingskracht, waarvan de adelaar, “die de zon in ‘t aanzicht boort” het juiste beeld is: vierde cherub. Zo zal men niet alleen in de hervormers, maar ook steeds in iedere gelovige leraar een van deze vier karakters het sterkst zien uitkomen: de geloofsmoed, de zachtmoedigheid, het verstand of de profetische ijver (BvoT, 5e druk, blz. 67).